De  9de editie van het blues festival van Zele  was door de mannen van de bluesstore voor deze editie volledig Belgisch getint. Vorig jaar hadden ze als afsluiter Memo Gonzalez maar de optie voor editie 2010 was gaan voor 3 groepen van eigen bodem.Opener was net als de Nacht van de Blues te Wuustwezel weggelegd voor de  formatie Fried Bourbon.

Vorig optreden leerde ik de nieuwe rhythm sectie kennen en dus waren zij  nu niet nieuw meer. Na een zeer aangename namiddag kwamen we goed op tijd aan in Zele en doordat de soundcheck nog niet had plaatsgevonden konden we nog vlug de inwendige mens gaan versterken.Iets voor de klok van 20.00 begonnen Steve en Tim er aan en het leek wel of ze al onmiddellijk de vlam in de pan wilden brengen hier in de feesttent.

Blues van de bovenste plank met soms enkel zijpasjes zijn het handelsmerk van Fried Bourbon. M’n favorietje liet zelfs niet lang op zich wachten want na opener ‘Go Ahaed’ en ‘That’s Alright’  van Jimmy Rogers kwam al vlug het mooie ‘Blue Picasso Night’ en zelfs  soulmate Anny kon er zich in vinden.

 

De pogingen om de tent op de markt om te toveren tot een bruine kroeg lukte maar gedeeltelijk doordat er wel wat aanwezigen waren voor wie blues nog ongekend is, maar uiteindelijk zwichten ook zij voor nummers als ‘Ding Dong’ en afsluiter ‘We Gotta Go’. Sterke opener voor het bluesfestival van Zele maar dat is de normaalste zaak van de wereld wanneer je met een Belgische topper opent.

 

De sfeer zat er wel goed in al stond de volumeknop duidelijk een paar streepjes te hoog en ook al werd dit gemeld toch bleef de man achter de knoppen hardhandig vasthouden aan zijn volume en dit wanneer muziek vele malen fijner klinkt wanneer de niet overstuurt. Ook bij band nr2 was dit het geval en wetende dat Prof Deaf en zijn gevolg zo'n 7 man sterk op het podium staat kan je wel denken dat dit vonken zou geven.

Ikzelf had deze formatie nog maar 1 keer aan het werk gezien en toen al vond ik het spijtig dat ze niet meer precense geven op onze podia want zij kunnen zonder meer de ambiance ten top drijven met soul , blues en swing. Prof. Deaf & his Swingaholics zijn een uitstervend ras waarvan de formule van big band achterhaald lijkt maar tekenen voor een set vol pure swing & soul. Een heuse 'horn section' , een double bass, een smoelschuiver, een drummer en een uistekende gitarist met een White Falcon en dan hoor ik er al vele zeggen meer moet dat niet zijn.

Vanaf de eerste tonen met ‘Choo  Choo’ en T-Bone Shuffle krijgen ze zonder moeite enkel koppeltjes gezwind op de dansvloer en zelfs met megasleper ‘Need Your Love So Bad’ moest ik me eventjes inhouden om iemand ten dans te vragen. ‘Jump Jive’ en ‘Make Up Your Mind’ zijn natuurlijk nummers waarvoor je niet bluesgezind moet zijn en kent zowat iedereen.

Wanneer ze aan James Brown beginnen komt zowat de ganse tent los. Deze 2de band was gans totaal anders dan de eerste maar een geslaagd bluesfestival hangt soms ook af van de diversiteit die we te horen krijgen en daarmee zitten ze hier in Zele al snor…

 

Als afsluiter hadden ze Lightnin Guy & The Mighty Gators aangetrokken….hoe was er dan nog een plaats waar Guy en de zijnen nog niet aan de bak was geweest? Guy Verlinde heeft zonder discussie een zeer druk programma afgewerkt en zelfs BRBF Peer kent geen geheimen meer voor hem. Voor de gelengenheid hadden ze er een blazers sectie aan toegevoegd en ook de basspeler was nieuw, maar met de vertrouwde Bill Roseman.

Highway King, Goin’ Down en I Got Loaded zo steek je natuurlijk het vuur meteen aan de lont en zelfs wanneer Guy aan Bill Withers zijn ‘Ain’t No Sunshine begint kijkt iedereen toch verwonderlijk op en moeten de niet bluesfanaten toch gaan denken, ja we zouden meer naar een bluesfestival moeten gaan…

Akoestisch intermezzo met een parel als 'Bring It On Home' is zo'n nummer dat door iedereen gesmaakt kan worden en ook daarmee brengt Guy er velen in vervoering volgend door New Orleans sfeer, ook s

teeds goed om de sfeer omhoog te krikken al was dit hier in Zele niet nodig maar Bon Ton Rouler en Gator Bop halen ook bij Guy het onderste uit de kan en zo kunnen ze hier aan hun 10de editie beginnen te denken…See you later…

Met dank aan Ronny (Hookrock) voor de info en zeker aan Anny voor een zonnige en zeer mooie dag...;-) en niemand haar zonnebril gezien....