Untitled Document

A special tribute to an extraordinary band, almost living in the shadow of itself, but so amazingly inventive, ladies and gentlemen, please welcome….

Blues On Tuesday heeft zichzelf omgedoopt tot Blue On Tuesday, omdat de bluesvlag al lang de lading niet meer dekt. En daarmee bedoel ik blues in de enge betekenis van het idioom. Het eerder strakke keurslijf van de drie akkoorden ‘één, vier, vijf’ in twaalf maten, waarmee W.C. Handy deze muziek trachtte samen te ballen op vijf parallelle lijntjes, hebben onze zes vrienden overgelaten aan de vele blue mondaylovers van dit aardse tranendal. Waarmee je mij van ver of dichtbij niet hebt horen zeggen dat ze de blues niet in zich hebben. Au contraire, les amis. Dit plastiek schijfje is ervan doordrongen. Soaked. Blauwe maandagen zijn aan BlOT niet besteed. Ze springen van zondag op dinsdag. Vandaar de naam.

Er zijn nog weinig vaste waarden in ons arm België. Onze belangrijkste banken crashen zonder blikken of blozen en als we ooit nog een glimp van onze zuurverdiende spaarcenten willen onderscheiden, moeten we onze inzet vandaag nog eens herbevestigen met zijn tegenwaarde. Boerenbedrog tot de derde macht. Wie mag hier beter van worden ? En als er al eens een multinational op onze bodem ontspruit met een product dat we door en door kennen, dan pleegt de top binnen de kortste keren vaandelvlucht en vestigt zich in New York. Als je dus vooralsnog een topfunctie wil bekleden binnen dit bedrijf dien je te emigreren naar Ground Zero.

Maar geen zorg. BLoT is nog eens een echte vaste waarde van bij ons. En tot op heden is het bij hen nog niet ter sprake gekomen om hun geluk in de overzeese woestijnen en door exotische stormen geteisterde wadden en schorren te gaan beproeven. Als de demo die de jongens hier afleveren voortaan als de standaard zal gaan worden beschouwd van hoe een presentatieschijfje dient te klinken, wel euhhh…dan zijn we nog niet aan onze kleine patatjes toe. De lat wordt hier verdomde hoog gelegd voor een product dat zogenaamd nog niet eens professioneel afgemixt en geproduced is, zoals dat pleegt te heten. Voor mijn part kan het zo in mass production gaan. Het klinkt zoals het hoort, absolute klasse. Hier is aan gewerkt.

Al vanaf het openingsnummer is het plat in de roos. Met een intro en begeleiding die zééér als “The Band” klinkt, zitten ze van meet af aan al op de goeie weg. Een Dylanesque folky mondharmonicaatje op de koop toe, geeft ons een zeer warm gevoel. Straf. Als Jan (Jean den Bekker voor intimici, en alleen voor hen) de zang aanheft, gaat er een rillingktje door me heen; dit is godverdekke Warren Zevon gescheten en gekneed. Datzelfde timbre, diezelfde intonatie, idem dito voor de frasering. Zevon komt terug in de gedaante van onze Jan. “Memphis” is een origineel BLoT-nummer, net zoals de overige negen op deze demo trouwens. Wie van de mannen het gecomponeerd heeft, laten ze halsstarrig in het midden. Dit is teamwork. Een idee ontstaat tijdens een repetitie, het krijgt geleidelijk aan vorm, elke week wat meer, het groeit bij elke uitvoering, en soms blijkt zelfs een onopzettelijk fout gespeeld stukje een goed idee.

“Stay Away” heeft een jazzy introotje en komt op kousevoeten binnengewandeld maar wordt binnen de kortste keren een swingend dijkje van een nummer met een correcte gitaarsolo van Paddy en gedragen door pianoriedels van Rudy.

‘My name is Mr. Slow, I ain’t no part of the show’ zingt Jan in “Allright OK” een prima rocknummer dat nu al enkele jaren meegaat, maar toch telkens als nieuw klinkt. Dat hij geen deel zou uitmaken van de show is natuurlijk een schromelijke vergissing. Live is hij het showbeest samen met Patte, de percussionist.

Deze schijf bevat een keur aan gedegen rock en blueswerk en ik kan ze eigenlijk niet genoeg aanprijzen. Ene Kim Wilson zou er een enorm genoegen in vinden enkele van deze nummers te vertolken. Met name “Watch Your Back” is op zijn lijf geschreven.

Vettige boogie, tot de nek in de moor van de swamps, dat is “Up and Close”. You can’t get closer to it ! Veelvuldig en herhaaldelijk douchen kan amper het slijk van je lijf spoelen. “Needed” is het nummer dat elke rechtgeaarde Belgische rockgroep wel zelf zou willen geschreven hebben. Om het als single uit te brengen. Ik hoor dit nummer al jarenlang en het wordt alsmaar steviger en overtuigender. Dit is inderdaad ‘what we needed’.

Een stevige ballad dient BLoT ons op met de niet in die richting wijzende titel “Dead Wrong”, met een weemoedig klinkend, steeds terugkerend gitaarrifje. Je kan er zowaar op dansen en je trien dicht tegen je gillee trekken. Vocaal ook weer sterk aan Zevon rappelerend.

Southern rock komt vierklauwens op ons af gestormd in “Dead Or Alive”. Creedence met een tikkel Van Zandt. Zeer sterke percussie in dit nummer en een onwankelbare ritmesectie met Jos bass en Roy drums. Midweegs komt een orgelsolo op à la Brian Auger. Brian wie ? Awel ja. Vollen bak nummer.

Jan goes Springsteen in “Right Up”. Zelfs Paddy’s gitaar klinkt als die van Steve Van Zandt (niet te verwarren met de Van Zandt van het vorige nummer !). Een sloganesque nummer à la Bruce. Of Tom Robinson. Remember ?

Ze gaan waardig de ether uit met het up tempo swingende nummer “Sweet Vibrations”. Rudy zet op de Hammond zijn beste Jimmy Smith-beentje voor. Massaad hakt er lustig op los met jazz-veer in de rechterpols op de charleston.

Vraiment schuun tees plakske. En ofschoon het zogezegd maar een demo is, maar van topkwaliteit dan wel, is dit pareltje toch te koop voor de spreekwoordelijke habbekrats bij de mannen zelf als ze ergens giggen. Met een mailtje naar Paddy kan het ook besteld worden. Zijn coördinaten vind je helemaal onderaan.

Kopen zou ik zeggen. Er kan alleen maar nog meer goeds van komen als ze enige financiële ruggesteun krijgen. Niet drommen maar toch meteen aan de slag. A.u.b. natuurlijk.

Een festival openen en meteen de aandacht van het publiek opeisen, bewijst dat je weet waar je mee bezig bent; en vooral dat je het ook kan duidelijk maken waar je mee bezig bent. Het ene impliceert niet altijd het andere. Bij de mannen van Blue On Tuesday is dat wel het geval. En het resultaat is een gaaf stukje muziek dat aanslaat bij zijn toehoorders. Bl.O.T. is ‘a bunch of friends’ die, in plaats van enkele keren per week samen te komen om te kaarten en zich te pletter te zuipen, enkele keren per week samen komen om te musiceren en zich te pletter te zuipen. Jullie begrijpen dat het laatste heilzamer is voor de creatieve geest dan zich te verliezen in een uitzichtloos partijtje kleurenwiezen. Luister naar deze band, het weze een verduidelijkende openbaring.
“Dead or Alive” galmt als eerste door de boxen, een nummer dat ik langsheen de jaren heb horen groeien. Het is nu genadevol behept met een geënsceneerde intro. Swamprock met T.J. White ingrediënten, op speed echter wel. “Watch Your Back” is ook zo’n geëlaboreerde song, met oog voor detail. Als Jan zingt over een terrible snake is Patte er als de kippen bij om ze te laten ratelen. En dat is het geheim van Bl.O.T.’s muziek, ze maken nummers die elk een verhaal inhouden, die instrumentaal netjes ingekaderd zijn, geestig en begeesterd zijn. Jan, Paddy, Rudy, Jos, Roy en Patte weten zich stuk voor stuk te manifesteren op hun respectievelijke instrumenten, zonder echter daarvoor het totale plaatje uit het oog te verliezen. Geen plaats voor ego-tripperij, alles ten dienste van de song. Teamwork, that’s the spirit. Ha, daar is “Memphis”, nog zo’n pareltje. In alle opzichten schitterend. Warren Zevon meets John Hiatt.

Roy Massaad : drums, backing vocals
Jos Delbecque : bass, backing vocals
Rudi Rietjens : keyboards, grand piano, Hammond
Paddy Bockstaele : guitars and anarchistic bandleader
Patte De Mey : percussion, backing vocals, pat
Jan Desplentere : vocals, harmonica, patachon
witteMVS : duidelijk niet op zijn gemak temidden van zoveel talent

Ik heb de meeste nummers van onze Dilbeekse (en grote omgeving) vrienden al ettelijke keren gehoord, maar ze gaan er nog steeds op vooruit. Ze gaan mij nog steeds niet verveeld en vervelend in de oren klinken, au contraire. Ze lijken één voor één op top tien materiaal, van in de tijd dat er nog degelijke top tien’s bestonden. ‘It’s allright, it’s ok…it’s ok, it’s allright’ op deze tonen trekken de Blot’s zich terug in de coulissen. Het betere werk is altijd te snel voorbij.
“Mmmjoa, da was ni slecht, moar ’t was toch tijd dat ’t gedaan was” is een geijkte uitspraak die niemand zich in de mond zal nemen in verband met deze Blue On Tuesday. Dé topgroep van het Brusselse.
De mensen die zich de demo hebben aangeschaft, zullen zich dat nog geen moment beklaagd hebben. Jan en Paddy hebben in mijn oor gefluisterd dat de eerste full CD imminent is. Alle materiaal is er. Alleen nog het distributie gegeven dient een oplossing te vinden. Wij kunnen haast niet wachten. Doeme toch.

Wil je BLue on Tuesday boeken voor je café, jouw festival, privéfeest, ride-out, uitvaart of andere trouwfeesten kan dat allemaal bij Paddy Bockstaele waarvan coördinaten hier ergens boven in de tekst. Mocht je desgevallend te beschroomd zijn om rechtstreeks in contact te treden met de man, kan je ook bij ondergetekende terecht die dan belangloos zal fungeren als doorgeefluik. De uiteindelijke contracten dien je wel zelf af te handelen.