CONCERT REVIEW

Amper 24 uur na de legendarische Duke Robilard aanhoord te hebben was er alweer een grote Amerikaanse meneer in het land: Sherman Robertson. Van Creoolse ouders in Louisiana geboren, maar kort daarna naar Houston Texas uitgeweken waar ie opgroeide en vanaf 13 jarige leeftijd gitaar speelde. Alhoewel de man even op zijn gemak Zydeco, swampy blues of R&B speelt, kregen we in de Meuleberg vooral goede Texas blues te horen. Hij begon echter met een eigen bewerking van “Shake, rattle and roll” en meteen werden we vertrouwd met zijn tamelijk hoge hese typische stem. “Tin pan alley” was iets trager en genoot van een lange instrumentale intro. Dit was echt zo’n goed Texas blueske en daarvoor kreeg ie een welgemeend warm applaus. In “home of blues” vertoonden we allemaal makkelijk shaking legs, en kregen zijn Engelse musici ruim tijd om zich te introduceren door middel van een solootje. Op orgel en piano: Julian Grudings, op drums : Janie Little, en een zeer gewaardeerde funky basgitaar demo door Gary Rackham. In America en op z’n cd’s gebruikt hij wel andere musici, maar zoals verschillende andere artiesten hebben ze een bijna vaste Europeese groep voor hun overseas tours. “Am I losing you” werd speciaal opgedragen voor de kookkunsten van bazin Heidi, en dat was niet de eerste muzikant die daar vol lof over getuigde. Misschien hadden ze hier beter een restaurant in plaats van een danscafé geopend. Na het lange “Dusty my broom” was het pauze en vlogen de cd’s de deur uit.

Hervat werd met “victim”, een funky nummer waarbij handgeklap vanzelf ging. Zoals veel van zijn nummers is de helft gezongen, en de rest doorspekt met nimmer vervelende passages op zijn Trayser handgemaakte gitaar, in feite een veredelde Fender bewerking. “you told me you love me” was een zeer sterke tragere blues met mooie pianopassages. Gezien ze in deze toer nog maar een drietal keren samengespeeld hadden, lukte het hen niet altijd om mooi samen te eindigen, maar dat is dan ook de enige kritiek van de avond. “Salty tears” bevatte veel soul en de theme from shaft achtige riffs van Sherman waren daar niet vreemd aan. Ongewoon was ook een volledig vlakke cimbaal met ketelachtige klank bij het zeer laaggeplaatst drumstel. Gezien het gans de avond oude wijven goot was het echt niet nodig om “make it rain” te gaan zingen, maar dan hadden we wel dit prachtig zeer traag liedje moeten missen. Hij zong dat met heel veel passie en samen met de Korg CX3 orgelbegeleiding kreeg ik er bij tijd kippenvel van. Sherman had daar geen last van, die had continu een handdoek in zijn nek en zweette als een paard, die man steekt echt gans zijn energie in elk nummer. “Texas cutie” was een fantastische swinger met een stevige beat, pure Texas blues. Sherman was al voordien eens al spelend tussen het publiek tot helemaal achter in zaal geraakt, nu ging ie de zijarm in, en heeft hij gewoon een solootje afgestoken van in de toiletruimte met gesloten deur, nooit gezien. In “mama told papa” kwam regelmatig de zin I wanna boogie all nite long, en iedereen in het publiek dacht er ook echt zo over, niemand kon nog blijven stilstaan. Dat dit het einde nog niet mocht zijn was logisch en we kregen nog 2 nummers van zijn cd going back home als toemaatje. Eerst een funky rockin blues “gitaar man” waarin zijn talenten als gitarist bijzonder tot uiting kwamen, daarna het bloedmooie en trage “everybody love some body”. Hij schreef deze ballade toen zijn zoon voor Operatie desert storm in de eerste Iraakse oorlog verwikkeld was. Hier richtte hij zich rechtstreeks tot het publiek en vroeg of we dat konden, nu direct, iemand liefhebben, het klonk een beetje zoals een preek van een zwarte pastoor tijdens zo een gospel mis, zeker toen hij zijn gitaar opzij gezet had en met beide armen naar ons bezig was. Ondertussen zag ik niemand meer zitten, iedereen stond recht, een straf staaltje motiverend entertainment. Als hij uiteindelijk iedereen mee had, verliet hij rustig het podium en zette zich in de zetel ernaast, terwijl zijn orkest nog een tijdje doordeed tot de staande ovatie zijn uitloop kende.

Spijtig genoeg was het nu afgelopen maar Sherman Robertson bleef nog lang tussen het publiek zwerven en nam rustig de tijd om met mensen op de foto te gaan staan. Iedereen was unaniem, dit was één van de beste optredens die we daar in maanden gehoord hadden. Die man heeft misschien niet veel cd’s gemaakt, en hij maakt er misschien geen reclame voor, maar hij was de gitarist die op de gelauwerde LP Graceland van Paul Simon speelde, toch wel een referentie voor zijn veelzijdigheid en talent. Van zijn vooropgemaakte playlist kwam niet veel in huis, vanaf de tweede set voelde hij aan het publiek wat het nodig had, en  speelde een totaal ander repertoire als op zijn spiekbriefje. Zijn begeleiding had daar helemaal geen moeite mee. Die mannen ga ik nog wel eens gaan beluisteren in de toekomst. Duke Robilard en Sherman Robertson binnen de 24 uren en 30 km uit elkaar, in België worden we toch wel goed bediend hé, spijtig genoeg ook met onophoudelijk slecht weer. Of zoals ik al hoorde zeggen, schoon land, maar ’t moest overdekt zijn.

Laurence